Przy kolejnym opuszczeniu świątyni, Jezus zatrzymuje się na Górze Oliwnej i zapowiada jej zniszczenie. Kiedy Ezechiel jakieś sześćset lat wcześniej zapowiadał zniszczenie świątyni, mówił, że najpierw Chwała Boga musi ją opuścić. Odchodząc na wschód, zatrzymała się na chwilę na Górze Oliwnej (Ezech 11,23). Mowa Jezusa zajmuje cały rozdział i jest najdłuższa w całej Ewangelii. Poprzedza bezpośrednio wydarzenia męki Jezusa, wieńczy jego nauczanie i prowadzi nas dalej. Wagę tej nauki podkreśla fakt, że Jezus mówi na osobności do czterech braci, którzy najdłużej są jego uczniami.

            Świątynia jest miejscem spotkania z Bogiem, jej zniszczenie jest jak zniszczenie źródła, które podtrzymuje świat w istnieniu. Po niej następuje upadek relacji w społeczeństwie, wreszcie i ziemia, i cały świat zostanie wstrząśnięty. Jak przy potopie, świat musi jakby na nowo zostać stworzony. Jezus zaprasza, żeby widzieć w katastrofach coś więcej niż tragedie: świat jest w Bożych rękach i jest prowadzony w pewnym kierunku. Pierwszym wydarzeniem, na które trzeba tak spojrzeć jest śmierć samego Jezusa, które wprowadza w zmartwychwstanie, w nowy świat. Jak przeszedł przez to on sam, tak ma przejść całe stworzenie, a zwłaszcza jego uczniowie. Prześladowania jeśli zdarzają się z powodu jego imienia, prowadzą uczniów w tym kierunku.

            Wydarzeniem centralnym jest przyjście Syna Człowieczego. Mówił o tym Daniel (7,13n) jako o momencie sądu nad wiekami i czasie wybawienia Izraela. Syn Człowieczy – jest imieniem, którym sam Jezus siebie nazywał. Znaczy zarazem „syn Adama”, nowy człowiek, pierwszy z nowego stworzenia, do którego należą również jego wybrani.

            Jezus dwukrotnie przestrzega przed zwodzicielami, którzy będą chwalić się, że znają czas. Uczeń wie o nieuchronności końca, że wydarzenia mają sens. Jezus podkreśla, że dokładna pora jest znana jedynie Ojcu, żeby pobudzić uczniów do czujności. Tak jak pytanie „ile?” jest zadawane, by nie dać wszystkiego, podobnie ustalanie dokładnej godziny próby może zwalniać z czujności. Tymczasem Jezus jasno powtarza, że próba ostateczna wiary dokona się „w tym pokoleniu”, również w naszym. Godziny, w których pan domu ma przyjść będą powtórzone za chwilę w opisie Męki Jezusa: pierwsza straż – ostatnia wieczerza; północ – próba Jezusa; o pianiu koguta – próba Piotra; ranek – sąd przed Piłatem.

Koniec świata i czas próby już się rozpoczął, również dla naszego pokolenia. Dokonuje się o każdej godzinie i dotyczy nas wtedy, kiedy dokonujemy wyborów. Narrator nie komentuje końca tej mowy Jezusa. Ostatnie słowo „Czuwajcie!” jest jasno skierowane do nas, którzy czytamy ewangelię, a nie tylko do czterech uczniów. Czuwać to jakby dawać nie tylko „wszystko”, ale i w każdym czasie.

Według raportu międzynarodowej organizacji „Open doors” monitorującej prześladowania chrześcijan, właśnie teraz trwa prześladowanie wszech czasów. Około 100 mln ludzi w 50 krajach cierpi z powodu wiary w Jezusa Chrystusa. W 36 państwach powodem prześladowań są islamscy ekstremiści. Kulminacją zeszłorocznej agresji był zamach na wyznawców Pana Jezusa w Pakistanie - 22 września terrorysta-samobójca odpalił ładunek wybuchowy w kościele w Peszawarze. Zginęło wtedy 89 osób.

Szacuje się, że w Korei Północnej około 30 tysięcy Chrześcijan jest przetrzymywanych w więzieniu i traktowanych jako wrogowie państwa. Według oficjalnych danych na 24 miliony mieszkańców Korei jest kilkunastu protestantów i około 800 katolików. Open doors podaje natomiast, że w rzeczywistości jest tam około 100 tysięcy Chrześcijan żyjących w podziemiu.

W listopadzie ubiegłego roku w Argentynie, po obradach „Krajowej Konferencji Kobiet”, na której debatowano m.in. o dopuszczalności aborcji, kilka tysięcy feministek próbowało sprofanować katedrę w San Juan. W obronie świątyni stanęli młodzi mężczyźni, którzy szczelnym kordonem otoczyli kościół. Byli wyśmiewani, opluwani, bici przez rozwścieczony tłum kobiet. Na ich czołach feministki malowały odwrócone krzyże. Mężczyźni tylko stali, trzymali  się pod ręce i odmawiali różaniec. To był niezwykle wzruszający widok.

My tutaj i teraz nie musimy dawać tak heroicznego świadectwa wiary, ale świadczyć o Panu Jezusie powinniśmy wszędzie. Na początek w tych najdrobniejszych sprawach życia codziennego. W środowisku pracy, nauki i na ulicy: zachowanie piątkowego postu, znak krzyża przed kościołem …

„Kto wierny jest w małym, i w wielkim wiernym jest”-  Łuk. 16:10.

Większość ważnych spraw mojego życia dzieje się nagle. Wiele z nich nigdy bym sobie nie wymyślił, a mimo to one się stały. Wydawałoby się, że moja codzienność jest ustabilizowana i nie będzie się zmieniać, tymczasem wcale tak nie jest. Zaproszenie do czuwania, to naleganie Boga na to, żeby mieć świadomość i jasność tego, że On stanie pośród nas. Często nie czuwamy, bo wydaje nam się, że nie ma to sensu. Po co czekać i czuwać, skoro doświadczenie uczy nas, że nic się nie dzieje? Czuwanie, to decyzja na uświadomienie sobie tego, że zmiana może się dokonać, że Bóg może przyjść. Ponieważ nie przepadamy za zmianami, to trudno nam też czuwać i być na nie otwartymi. Raczej wolimy siedzieć i mieć przekonanie o stabilizacji i niezmienności naszej rzeczywistości. To błąd, bo w każdej chwili wszystko może się zmienić, a my powinniśmy być na to gotowi. Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny - mówi Bóg.

W jaki sposób czuwasz? Co robisz, by czekać na Pana? Czy jeśli dzisiaj Bóg przyjdzie znajdzie Cię przygotownym/ą?