Wszystko trwało niecałe 24 godziny. Był to zaskakujących ciąg zdarzeń. Uczniowie Chrzciciela przybyli z wiadomością, że Herod ściął Jana w więzieniu. Natychmiast wsiedliśmy do łodzi i odpłynęliśmy w kierunku niezamieszkałej okolicy. Nauczyciel był poważny. Zamyślony. Odnosiłem wrażenie, że chce w samotności opłakiwać Poprzednika. Zanim przybyliśmy na miejsce, brzegiem dotarły tam tłumy. Mistrz uzdrowił chorych, a gdy wieczorem okazało się, że nie mają jedzenia, wziął pięć chlebów i dwie ryby i nakarmił ich. Potem kazał nam odpłynąć, a sam zniknął między pagórkami. Piotr – jako najlepiej znający jezioro – sam sterował łodzią. Wicher był tej nocy okrutny. Zobaczyliśmy ponownie Syna Bożego, jak szedł po wodzie. Przestraszyliśmy się, ale Piotr wykrzyknął: „Panie! Każ mi przyjść do Ciebie”.  Przeszedł kilka kroków i zaczął tonąć. Wrzeszczał: „Panie! Ratuj!”. Jezus podał mu rękę, wyciągnął go z wody i wytknął mu małą wiarę. Gdy wsiedli do łodzi, Pomazaniec uciszył wichurę.

Przypominam sobie tamtą dobę, ilekroć ogarnia mnie niepokój, bowiem patrzę na ówczesne wydarzenia jak na proroctwo zapowiadające los Kościoła. Po śmierci, zmartwychwstaniu i odejściu Pana do nieba, zaczęliśmy gromadzić się na łamaniu chleba. Każdy mógł się posilić przy stole Słowa i Ciała Pańskiego. Nigdy, nikomu nie zabrakło niebieskiego pokarmu, jak Izraelitom manny na pustyni, jak tłumom nakarmionym pięcioma chlebami. Chociaż wokół naszych wspólnot szalały prześladowania, chociaż targane były wewnętrznymi trudnościami i wydawało się, że nie przetrwamy kolejnej zawieruchy, to jednocześnie mieliśmy poczucie, że On jest z nami.  Ilekroć sytuacja stawała się dramatyczna, stawał mi przed oczami Nauczyciel kroczący po jeziorze, a w uszach brzmiały słowa: „Ludzie małej wiary, dlaczego wątpicie? Uspokójcie się! Ja Jestem! Nie bójcie się!”. Oglądam się wstecz i widzę wiele momentów, gdy na słowo Jezusa poruszałem się po bardzo niepewnym gruncie. A ilekroć zaczynałem tonąć, On podawał mi rękę.

Tak, w minionych latach przekonałem się, że tamten dzień i noc były skondensowaną zapowiedzią tego, co będzie się działo z uczniami. Dlatego, choć wielu z tych, którzy byli wtedy w łodzi zostało zabitych dla imienia Jezusa, choć nie mam wątpliwości, że i mnie spotka podobny los, to z nadzieją patrzę na przyszłość Jego Kościoła. On naprawdę jest Synem Bożym. 

Dopiero teraz posłyszał o Chrystusie! Zobacz, co za pycha i niedbalstwo tyrana! Liczni, którzy sprawują władzę, późno dowiadują się  sprawach duchowych, bo niewiele się o nie troszczą (św. Jan Złotousty).

Bał się współbiesiadników jako świadków przysięgi, a przecież bardziej powinien bać się ich jako świadków tak niegodziwego zabójstwa (św. Jan Złotousty).

Oto jak mały grzech prowadzi do wielkiego. Nie zgasił pożądliwej myśli, więc doszło do rozpustnego tańca. Nie położył kresu rozpuście, więc stoczył się w zbrodnię zabójstwa (Remigiusz).

Kiedy się wypełniło Prawo, Słowo Boże wstąpiło do łodzi (a łodzią jest Kościół) i wkroczyło na pustynię. Porzuciwszy bowiem Izraela, przyszło do pustych dotychczas serc, nie znających Boga. Kiedy tłum usłyszał, że Pan opuścił miasto i udał się na pustynię, poszedł za Nim i z Synagogi przyszedł do Kościoła. Pan ich zobaczył i ulitował się. Zaczął uzdrawiać wszelką chorobę i słabość, czyli oczyszczać z grzechu niewierności dusze i serca (św. Hilary).

Góra jest symbolem wysokości. Sam tylko Pan wstąpił do nieba. Wstąpił zaś, żeby się za nami wstawić. Podczas kiedy Chrystus modli się na wysokości, łódź jest miotana przez fale. Ponieważ nacierają na nią fale, łódź znajduje się w niebezpieczeństwie; ponieważ jednak Chrystus się modli, łódź nie zatonie. Łodzią jest Kościół, wzburzonym morzem — świat (św. Augustyn).

Chodził Piotr po morzu, a przestraszył się wiatru. Taka już bowiem jest natura ludzka, że często zachowa się właściwie w rzeczach wielkich, a rzeczy małe ją załamią (św. Jan Złotousty).

My mamy nie tylko frędzle czy płaszcz Jego. On zostawił nam Ciało swe, byśmy je spożywali. Jeśli więc takiej mocy doznali ci, którzy dotknęli się frędzli Jego płaszcza, o ileż więcej my, którzy Jego samego spożywamy (św. Jan Złotousty).

Mt 14,1-12 Jan Chrzciciel

Jan, będąc prorokiem, doświadczył losu proroków (por. 23,31-35). Opis wydarzeń może sugerować nieszczęśliwy zbieg okoliczności. Ostateczny koniec Jana stał się przez wielkich tego świata elementem urodzinowej zabawy. W sensie historiozbawczym zapowiada on misterium krzyża Jezusa, o czym Mateusz w swoim czasie poinformuje czytelnika (Mt 17,12). Śmierć człowieka nie jest największym nieszczęściem, jakie może przytrafić się człowiekowi. Prawdziwą tragedią byłaby utrata więzi z Bogiem. Dlatego mordercy Jana są w sytuacji znacznie gorszej niż Jan.

1 „tetrarcha” – dosłownie: „zarządca czwartej części”, władca zależny od Rzymu, który stał niżej od wasalnego króla.

4 „mówił” – forma grecka (imperfectum) sugeruje wielokrotność i trwanie czynności.

6 „córka Herodiady” – w w. 11 jest określana korasíon, czyli dziewczynka, co sugeruje wiek poniżej 12 lat. 

Mt 14,13-21 Nakarmienie pięciu tysięcy 

Cud rozmnożenia chleba nie polega tylko na nakarmieniu głodnych tłumów. Historyczna warstwa tego wydarzenia jest tylko jedną z wielu, które ewangelista chciał podkreślić. Jego mocny akcent jest widoczny w podwójnej relacji z takiego wydarzenia (Mt 15,32-39). Nakarmienie tłumów jest w pierwszej kolejności znakiem nadchodzącego królestwa, ale jednocześnie zapowiada charakter czasów eschatologicznych. W sensie typologicznym wskazuje wydarzenia zbawcze z pobytu Izraela na pustyni, gdzie Bóg żywił swój lud. Ten, który zaspokoił doczesne potrzeby ludzi, potrafi skutecznie wyjść naprzeciw także ostatecznym potrzebom człowieka. Dwanaście koszów jest najwyraźniej symbolem ukazującym dar dla Izraela. Dopiero później podobnie zostaną obdarowani poganie. Mesjasz jest zatem obecny pośród swojego ludu udzielając im zbawienia zgodnie z obietnicami ST.

18-19  W opisie Mateusza brak jest stwierdzenia, że Jezus rozmnożył chleb i ryby. Sposób narracji wprost sugeruje jednak taki charakter znaku (w.20).

20 „12” jest u pierwszego ewangelisty liczbą symboliczną oznaczającą Izrael.

Mt 14,22-33 Chodzenie po jeziorze

Dla Izraelitów głęboka woda była miejscem przebywania złych mocy i dlatego budziła strach. Jezus jest jednak Panem stworzenia. Dlatego nie tylko chodzi po wodzie, ale zachęca swoich uczniów do odwagi. W jego obecności nic im nie grozi, nawet jeśli z lęku popadną w chwilowe kłopoty. Odwołanie się do pomocy Jezusa jest wystarczającą gwarancją bezpieczeństwa. Tego rodzaju sytuacje będą okazją do zdecydowanej zachęty do wiary, że On prawdziwie jest Emmanuelem (Mt 1,23), który zawsze będzie obecny wśród swoich uczniów (Mt 28,20). ST w pewnym sensie przygotowywał wierzących na takie wezwania (Ps 69,1-3. 13-15; 107,23-32.) Ten sam Jezus Zmartwychwstały pozostaje Panem stworzenia także w czasie Kościoła. On prawdziwie jest Synem Bożym.

23  „na górę” – Jezioro Galilejskie jest otoczone wzgórzami.

25-26 „straż nocna” – według rzymskiego sposobu liczenia między 3:00 a 6:00.

28 „po wodzie” – dosłownie „po wodach” (gr. ta ^hydata) jest semickim sposobem określania rzeczywistości, która jest z natury mnoga.

Mt 14,34-36 Summarium o uzdrowieniach

Uzdrowienia dokonywane przez Jezusa są częścią jego misji ogłaszania królestwa Bożego. Fakt, że dotyczą one „wszystkich” jest dla Mateusza widomym znakiem jej autentyczności. Moc Jezusa jest tak wielka, że dotknięcie Jego szat jest wystarczające do tego, by doświadczyć uzdrowienia. Kościół doświadcza tej samej uzdrawiającej mocy Jezusa i dzisiaj. Jego uwaga nie koncentruje się jednak na fizycznym uzdrowieniu, lecz na pełnym jego wymiarze, które zapowiada całkowite odnowienie ludzkiej natury w czasie Paruzji.

34  „ziemia Genezaret” – kraina, która dała jedną z wielu nazw jezioru. Etymologia semicka nawiązuje prawdopodobnie do ogrodów książęcych (hebr. ganê sār) usytuowanych w północno-zachodniej części wybrzeża, które należały do dynastii Hasmoneuszy.