w. 1-11

Ta część dialogu Jezusa z uczniami jest obramowana dwoma wezwaniami do wyznania wiary w Ojca i Syna. Pytania uczniów prowokują Jezusa do objawienia Jego relacji z Ojcem.

ja jestem drogą i prawdą, i życiem – W literaturze apokaliptycznej pojawia się motyw wędrówki bohatera (np. Henocha) po niebie, miejscu przebywania Boga. Wędrowiec jest prowadzony przez znaki, tajemnicze wskazówki lub duchowe stworzenia. Tymczasem Jezus sam przedstawia siebie jako drogę, która prowadzi do Boga. Prawda i życie to dwa ważne dla Czwartej Ewangelii pojęcia określające dary Wcielonego Słowa dla tych, co w Niego uwierzyli (por. Prolog).

rzekł do Niego Filip: „Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy” – Być może Apostoł powtarza słowa prośby, jaka usłyszał od Greków w 12, 21. Jezus wykorzystuje pytanie, by objawić swoją jedność z Ojcem. Por. też 6, 40 i 12, 45.

w. 12-24

Głównym tematem tej sekcji jest zachowywanie przykazań Jezusa. Wierzący będą mogli to uczynić dzięki więzi miłości z Jezusem. Chodzi zapewne przede wszystkim o nowe przykazanie z 13, 34-35. Jednakże w szerszym sensie wierzący mają wykonywać dzieła, które Jezus wykonuje, czyli wypełniać wolę Ojca.

Relacje między Ojcem, Synem i Parakletem a uczniami są opisywane takimi terminami, jakich Ewangelista do tej pory używał jedynie dla wyrażania więzi między pierwszymi trzema Osobami. Chodzi szczególnie o czasownik przebywać, trwać (gr. menein), opisujący jedność Syna z Ojcem. W mowach pożegnalnych również uczniowie mogą trwać w Jezusie.

innego Parakleta – W niektórych przekładach grecki termin parakletos jest tłumaczony jako pocieszyciel, rzecznik. Samo słowo oznacza adwokata, kogoś, kto wspiera sprawę w sądzie, kto przemawia na korzyść, potwierdza. W tradycji Janowej zostanie użyty w 14, 16.26; 15, 26; 16, 7 oraz w 1 J 2, 1. W tym ostatnim przypadku odnosi się do samego Jezusa. W mowach pożegnalnych Jezus podkreśla, że Parakletem jest Duch Prawdy. W tradycji żydowskiej, zwłaszcza w pismach wspólnoty z Qumran, pojawia się taki sam termin. Opisywano nim jednego z dwóch duchów czy sił zmagających się wewnątrz człowieka. Jego przeciwieństwem był duch ciemności, czyli Beliar. Dla Ewangelisty Duch Prawdy jest następcą Jezusa w misji pośród uczniów. Podobnie jak Jezus, Paraklet pochodzi od Ojca.

w. 25-31

Jezus zapowiada swoje odejście. Zapewnie jednak uczniów, że nie pozostaną sami. Więcej – Paraklet będzie ich nadal pouczał, a Jezus powróci. Chodzi nie tylko o powrót do życia po śmierci krzyżowej, ale o ostateczny powrót i trwałe przebywanie Jezusa we wspólnocie uczniów.

Wstańcie, idźmy stąd! – Kontynuacja tekstu następuje dopiero w 18, 1: To powiedziawszy, Jezus wyszedł z uczniami swymi za potok Cedron. Prawdopodobnie rozdziały 15-17 zostały dodane w ostatniej  redakcji Czwartej Ewangelii (o procesie powstawania tej Ewangelii - zob. link O Ewangelii na górze strony).

„ Pocieszyciel, Duch Święty(…) On was wszystkiego nauczy…”. Można powiedzieć, że zupełnie niedawno „odkryliśmy” Ducha Świętego. Niby zawsze wiedzieliśmy o Jego istnieniu. W końcu za każdym razem robiąc znak krzyża wyznajemy wiarę w każdą osobę Trójcy. Pewnie nawet uczyliśmy się o Nim na religii.  Ale jeszcze jakiś czas temu nie do końca uświadamialiśmy sobie Jego obecność. A dziś to pierwsze zdanie jest dla nas kluczem. Nie wyobrażamy sobie podjęcia jakiejkolwiek ważnej sprawy bez udziału Ducha. Nieważne co robimy, w domu, w pracy czy duszpasterstwie każde zadanie chcemy zaczynać wołając o Jego obecność. Czasem tak trudno jest nam się modlić, czy czytać Pismo Święte. A wystarczy tylko poprosić by Duch modlił się w nas, by nas wypełniał, by w nas działał i przenikał każdą  myśl i czyn.

Mamy w pamięci pewną intuicję przedstawiającą Ducha Świętego przez braci Dominikanów podczas liturgii dla dzieci. Na początku próbowali oni zaparzyć herbatę używając zimnej wody. I nie bardzo się udawało, ciągle czegoś brakowało. Dopiero podgrzanie wody pozwoliło uzyskać oczekiwany efekt. To Duch Święty jest tym płomieniem, który nas rozgrzewa i nadaje smak. To On nas wszystkiego uczy…

Katarzyna i Michał

„Nie pozwólcie, aby wasze serca były wstrząśnięte i nie lękajcie się”. Nawet jeśli stajecie przed nieuniknioną koniecznością śmierci, kresem waszego ziemskiego bytu; to nie musicie się bać przejścia przez jej wrota. Skoro wierzycie, że Jezus, który został zabity na krzyżu i złożony w grobie, zmartwychwstał, to zaufajcie, że On przebił drogę przez mur śmierci. Poprowadził tę drogę od momentu śmierci, aż do życia wiecznego w Królestwie Ojca. Dzięki Jezusowi możemy spodziewać się, że w Królestwie Niebieskim czeka na każdego z nas jego własne miejsce.

Możemy się oczywiście obawiać, czy zasłużyliśmy na to miejsce oraz czy Ojciec Niebieski pozna nas wchodzących w progi Jego Królestwa. Boimy się, czy nasze grzechy nie będą przeszkodą do przejścia przez wąską bramę wiodącą do nieba. Na szczęście Jezus uspokaja takie obawy: „Kto mnie zobaczył, zobaczył także Ojca. (…) Słów, które mówię do was, nie wypowiadam od siebie. To Ojciec, który jest we Mnie, dokonuje swoich dzieł”.

Zobaczyliśmy w Jezusie serce pełne miłości, bo nie przyszedł na świat, by go potępić. W Jezusie dostrzegamy miłosierne Oblicze Ojca, który posłał na świat swojego Syna, aby ten świat zbawił.

„No dobrze – powiedzą nieprzekonani – ale czy potrafimy tak kochać, by zachować naukę Jezusa? Wszak on sam powiedział, że ten, kto Go nie miłuje, nie przestrzega Jego nauki”. I tych Jezus uspokaja: „Ojciec da Wam innego Wspomożyciela, Ducha Prawdy. On was pouczy o wszystkim oraz przypomni wszystko, co wam powiedziałem. Nie zostawię was sierotami, lecz powrócę do was.”

Ojcu Niebieskiemu, Synowi Człowieczemu i Duchowi Prawdy zależy, by obdarzyć nas pokojem płynącym z wiary, że dojdziemy kiedyś do dnia, gdy nie będzie ulegać najmniejszej wątpliwości, że Jezus jest w Ojcu, my w Jezusie, a Jezus w nas.